در میان انبوه ژانرهایی که سینمای ایران از آن ها محروم و یا تهی است؛ از میان فیلم های ورزشی تنها تعداد معدودی در دهه ۷۰ به یاد می آید و حالا «پرویز خان» بار دیگر نفسی تازه و جانی دیگر بر این پیکره فراموش شده می دمد. «پرویز خان» نخستین فیلم علی ثقفی است و برای اولین پروژه فیلمسازی یک کارگردان جاه طلبانه می نماید. پروداکشنی که با توجه به تاریخ و جغرافیای فیلم سنگین است و از سویی بازسازی مسابقات فوتبال نیز بر ابعاد آن می افزاید. موضوع فیلم برگرفته از واقعیت‌های تاریخ فوتبال ملی ایران در مقطعی حساس بنا نهاده شده و فیلمساز کوشیده تا ضمن وفاداری بر اصالت رویداد، به فراخور نیازهای دراماتیک مواردی را نیز در چهارچوب داستانی بر آن بی افزاید و به همین سبب با فیلمنامه ای طرف هستیم که قصه گویی را فدای واقعیت نمی کند و شاید علت اعتراض برخی چهره های ورزشی نیز همین جنبه های فرامتنی است که ثقفی در مابین روایت اصل موضوع جای داده است. در کارگردانی نیز علی ثقفی با طرح و ایده ای فکر شده ظاهر می گردد که نمود آن را می توان به شکل بارز در تصویر کردن صحنه های فوتبالی و بازسازی مسابقه تیم ملی ایران و کویت که در کشور بی طرف قطر در اسفند 1365 برگزار شد؛ مشاهده کرد. اما از همه این موارد که بگذریم آنچه «پرویز خان» را متمایز می کند انتخاب بازیگر این نقش یعنی سعید پورصمیمی است که در 80 سالگی به خوبی از عهده بازی در نقش 54 سالگی پرویز دهداری بر آمده است. پورصمیمی با قدرت و تسلط مثال زدنی خود کاراکتر دهداری را همچون موم در دست می گیرد و آن را چنان ورز می دهد که تفکیک نقش از خود بازیگر کاری سخت و حتی نشدنی است. اجرای سعید پورصمیمی مبتنی بر دریافت و درک او از یافته ها و شنیده هایش از کاراکتر بعلاوه نگاهی غریزی و شهودی برآمده از رویکرد خود اوست.
در کلیت علی رغم برخی کمبودها به ویژه ضعف هایی در پرداخت کاراکترهای فرعی و یا شاخ و برگ اضافی و پاره ای خرده داستان ها؛ در این مقطع می توان از «پرویز خان» به عنوان احیا کننده ژانر ورزشی در سینمای ایران یاد کرد و حضور آن را در سینمای یکنواخت امروز ما مقتنم دانست. حضوری که با ادامه اکران آن به صورت آنلاین شاید معادلات تازه ای را در عرصه فروش به بار آورد.
سینماخانه / حمید عبدالحسینی
