با رسیدن سریال «جان سخت» محصول فیلم نت به ایستگاه پایانی‌اش، اکنون زمان مناسبی است برای نگاهی جامع‌تر و تحلیلی‌تر به اثری که با وجود فراز و نشیب‌ها، توانست مخاطب را با خود همراه کند و تجربه‌ای متفاوت در تلویزیون ایران رقم بزند.
روایت الهام‌گرفته از واقعیت
یکی از نقاط قوت «جان سخت» جسارت در انتخاب موضوع است. داستانی که از همان ابتدا تداعی‌گر ماجرای واقعی روایت‌شده در برنامه پرمخاطب «ماه‌عسل» بود؛ روایتی تلخ و انسانی که مخاطب با آن آشنا بود و همین آشنایی اولیه، پیش‌زمینه‌ای احساسی برای تماشای سریال فراهم کرد. البته پیش از این هم در سینما این تم داستانی وجود داشت که یک گروهی دوستانه برای رسیدن به پولی بزرگ تلاش می‌کنند. اما آنچه «جان سخت» را متمایز می‌کند، حضور ماجراجویانه کاراکترها در دل کویر است؛ جایی که داستان دوباره جان می‌گیرد و سیر دراماتیک سریال به اوج می‌رسد.
کویر؛ شخصیت پنهان سریال
کویر، در «جان سخت» صرفاً یک مکان نیست، بلکه به مثابه یک شخصیت مستقل، نقش کلیدی در شکل‌گیری تعلیق و تنش دارد. ماندن چندروزه‌ی شخصیت‌ها در این فضا و مواجهه با خطرات طبیعی، بستری فراهم می‌کند برای درگیری عاطفی مخاطب با طیفی از احساسات: ترس، عشق، امید، خشم و غم. این توانایی سریال در درگیر کردن بیننده با چنین دامنه‌ای از احساسات، گواهی‌ست بر فیلمنامه‌ای هوشمندانه و کارگردانی‌ای که به ظرافت فضای داستان را درک کرده است.
افت و خیز در ریتم روایت
هرچند سریال که جمعه ها از فیلم نت پخش می شود در قسمت‌های ابتدایی با ریتم کند روبه‌رو بود و با وجود اینکه بازی‌های قابل‌قبولی ارائه می‌شد اما گره‌افکنی دراماتیک آن‌گونه که باید، شکل نمی‌گرفت. مخاطب منتظر نقطه‌ای برای درگیر شدن می‌ماند و این نقطه تا میانه‌های سریال به تعویق افتاد. اما ناگهان در چند قسمت پایانی، بی‌رحمی نویسنده و کارگردان در روایت و نمایش تراژدی، شوک‌هایی را پدید آورد که یادآور لحظات التهاب‌آور «پوست شیر» بود؛ ضربه‌هایی که بیننده را ناگزیر به واکنش و پیگیری ماجرا می‌کرد.
درخشش بازیگران باتجربه
گرچه بسیاری از تماشاگران، بازی بازیگران جوان را تحسین کردند، اما از دید نگارنده، این بازیگران میانسال بودند که بار اصلی درام را به دوش کشیدند. مسعود کرامتی، علی عمرانی و نسرین مقانلو با بازی‌هایی پخته، پرجزییات و کم‌نقص، به درستی انتخاب شده بودند و کیفیتی به اثر بخشیدند که کمتر در سریال‌های تلویزیونی اخیر دیده شده است.
فضاسازی دقیق و وفادار به حس‌وحال داستان
کارگردانی دقیق و جزئی‌نگر، طراحی صحنه‌ای حساب‌شده، فیلمبرداری متعادل و بدون اغراق و استفاده از رنگ و نوری که از ابتدا تا انتها فضایی سنگین و نه‌چندان دل‌نشین را بر مخاطب تحمیل می‌کرد، همگی در خدمت روایت بودند. این انتخاب‌ها به وضوح نشان می‌دهند که «جان سخت» مسیر درستی را طی کرده و ظاهراً در انتقال فضای ذهنی شخصیت‌ها به بیننده موفق عمل کرده است.
سینماخانه / دنیا خمامی
