رفتن به بالا

اخبار سینما، تئاتر و تلویزیون

تعداد اخبار امروز : 17 خبر


  • چهارشنبه ۵ اردیبهشت ۱۴۰۳
  • الأربعاء ۱۵ شوال ۱۴۴۵
  • 2024 Wednesday 24 April
  • چهارشنبه 1 دی 1395 - 11:06
  • کد خبر : 2050
  • تئاتر
  • چاپ خبر : نمایش ساکسیفون

نمایشنامه ی ساکسیفون نوشته ی میلاد دل آسا و به کارگردانی آرمین آقا نژاد ، امروز یکم دی ماه آخرین اجرای خود را در ساعت ۱۷:۳۰ دقیقه و در تماشاخانه ی دراما به روی صحنه خواهد برد. آرمین آقا نژاد در باب نمایش خود این چنین بیان نمود: این نمایشنامه، توسط میلاد دل آسا نوشته […]

نمایشنامه ی ساکسیفون نوشته ی میلاد دل آسا و به کارگردانی آرمین آقا نژاد ، امروز یکم دی ماه آخرین اجرای خود را در ساعت ۱۷:۳۰ دقیقه و در تماشاخانه ی دراما به روی صحنه خواهد برد.

آرمین آقا نژاد در باب نمایش خود این چنین بیان نمود: این نمایشنامه، توسط میلاد دل آسا نوشته شده و به دلیل علاقه و کششی که نسبت به این متن پیدا کردم تصمیم به اجرای این نمایش گرفتم.

وی ادامه داد : موضوعیت اصلی این نمایش راجع به بنیان خانواده و چگونگی تغییر شکل خانواده در گذر زمان می باشد. منظور از تغییر شکل، به نوع رفتار و ارتباط افراد خانواده برمی گردد که روز به روز در حال تغییر است و این را با مثالی در باب انقراض دایناسوور ها نشان دادیم وانحطاط خانواده را به انقراض دایناسور ها تشبیه کرده ایم. روز به روز ارتباط های ما کمتر می شود و امکان این وجود دارد که روزی این کم شدن ارتباطات خانوادگی به سمت نابودی جامعه پیش برود و بنا به تشخیص من بهترین مکان برای نمایش دادن این نابودی در این نمایش، سرویس های بهداشتی است؛ جایی که می توانیم بر روی بدی ها سیفون بکشیم و آنها را از بین ببریم.

img_20161220_022103

شایان افشردی بازیگر این نمایش نیز چنین عنوان کرد: نقش من یک بیمار پارانویایی است که فکر می کند آخرین بازمانده از نسل دایناسورهاست و این همان تشبیهی است که ما در نمایش داریم و درمورد انقراض دایناسورها و همینطور انحطاط خانواده به نمایش می گذاریم. من بیماری هستم که در درجه ی اول سعی داشتم نشان بدهم که تصور می کنم یک پزشک ام و یا تلاش می کنم خود را یک پزشک نشان بدهم در صورتی که هرچقدر که نمایش پیش می رود و هر چقدر که به پایان نزدیک تر می شویم بیمار بودن این کارکتر لحظه به لحظه بیشتر می شود . من از همان ابتدا سعی کردم مخاطب متوجه بیمار بودن من بشود چرا که نمی خواستم مخاطب را گول زده باشم و از ابتدای نمایش وجه ی خیالات و تصورات این کارکتر را بیشتر نشان داده ام. به طوری که خود تصور می کند یک پزشک است و این برای من در ده دقیقه ی اول کار ، بسیار مهم است در ادامه با صدای آژیری، کارکتر تیک های روانی خود را بروز می دهد. و با لکنت یا استرسی که تصور می کند موجب میشود تا تماشاگر پی به این موضوع ببرد که این کارکتر یک پزشک نیست ! شاید بیمار روانی بودن شخصیت از همان ابتدای نمایش لو نرود ولی مخاطب متوجه این می شود که او یک پزشک نیست که بخواهد خود را برای یک کنفرانس علمی آماده کند!

سینماخانه/مژگان آقاداوودیان

اخبار مرتبط

نظرات



آخین اخبار