فیلم با صحنه هایی از جراحت و شکنجه اسرای جنگ تحمیلی آغاز می شود و با نقشه فرار از زندان عراقی ادامه می یابد. در ابتدای فیلم چهره پردازی سنگین مجید صالحی بازیگر نقش اصلی فیلم و تصاویر زندان به سبک فیلمهای هالیوودی مواجهه با اثری متفاوت در ژانر جنگ را القا می کند که در ادامه با پرداخت ضعیف فیلمنامه و کارگردانی به سردرگرمی مخاطب می انجامد.
فیلمنامه ای متوسط که دیالوگ های بین بازیگران اصلی حتی در اوج التهاب فیلم پیش پا افتاده و سطحی می باشد. مجید صالحی نیز همگام با فیلمنامه در سکانس های ابتدایی فیلم بهتر ظاهر می شود و در ادامه فیلم ایفای نقش متوسطی دارد. بهرنگ علوی و مهدی زمین پرداز، بازی قابل قبولی هرچند کوتاه ارائه می کنند.
فیلم در پیاده سازی نقشه فرار، به صحنه ایی دور از واقعیت نزدیک می شود و علیرغم نمایش صحنه های دلخراش نه التهاب درستی ایجاد می کند و نه درام یا موقعیت ویژه ای خلق می نماید. حتی اشتباهات چهره پردازی کاملا مشهود است و بعد از شکنجه های سخت، بازیگر با چهره و بدن سالم نمایش داده می شود. موسیقی فیلم هم در تقویت بعد احساسی فیلم نمی تواند وارد عمل شود و نهایتا فیلم در همراه سازی مخاطب موفق نمی شود، شاید شماره ۱۰ از ذهن فیلمساز و از تخیل تا واقعیت فاصله زیادی داشته است.

سینماخانه/ حامد بهجتی