سهیل بیرقی در سومین بخش از سه گانه زنانه اش این بار دغدغه های زنی میانسال را دستمایه قرارداده است. زنی که پس از جدایی از همسرش حالا قصد دارد آنطور که باب میل اش هست زیست کند. شکلی از زندگی که به گمان اش سال ها از او دریغ شده. تمرکز بیرقی بر کاراکتر زن داستان عامه پسند بیش از دو فیلم قبل اش است و وجوه اجتماعی به ویژه در قیاس با عرق سرد پر رنگ نیست و شاید علت اقبال نسبی فیلم در جشنواره سی و هشتم را بتوان ناشی از همین موضوع دانست که تماشاگران فیلم قبلی را در انتظار اثری ملتهب تر از آن فیلم نگه داشته بود اما فیلمساز عامدانه بیشتر بر وجوه شخصیت پردازانه کاراکتر معطوف است و می کوشد تا از طریق ترسیم مناسبات رفتاری و روابط تازه او ،شخصیت را در مسیر قرارگرفتن در پروسه تازه ای از وضعیت زیست فردی و اجتماعی سوق دهد. بیرقی در کارگردانی نیز شیوه و فرمی کلاسیک و سر راست را برمی گزیند و تلاش می کند دوربین اش را با شخصیت زن همراه کند و از زاویه ای هم سو به آن بنگرد اگرچه در بعضی لحظات این توازن برهم می خورد و فیلمساز را در شائبه جانبداری و نه همراهی بی طرفانه قرار می دهد. باهمه این تفاسیر عامه پسند علی رغم جمع و جور بودن اش فیلم موثری است حداقل در میان تولیدات ریز و درشت آثار اجتماعی سینمای ایران که در بسیاری موارد دچار یکنواختی و یا حتی شباهت به یکدیگرند.
سینماخانه / حمید عبدالحسینی