«گیجگاه» از آن دست فیلم هایی است که جایشان در سبد تولیدات سینمای ایران خالی بود و می بایست بسیار بیشتر از این مورد انعکاس قرار گیرند. فیلمی که هم به تنهایی واجد قصه و شور حال جالب توجهی برای دنبال کردن مخاطبانش هست و هم از سویی یک ویژگی منحصر به فرد دارد و آن ادای دین به بخش هایی از تاریخ سینمای ایران است که متاسفانه در مقطع خود آنچنان که باید قدر ندید و به فراموشی سپرده شد و افراد فعال و تاثیرگذار آن به تدریج از کار افتاده و یا فوت شدند که نمونه متأخر آن زنده یاد رضا صفایی پور بود.

عادل تبریزی در نخستین تجربه فیلمسازی اش در عرصه فیلم بلند، داستانی پر از فرعیات و شخصیت های متعدد و مختلف را برای روایت برگزیده است که البته و علی رغم وجود خرده قصه هایی که بعضاً جذاب نیز می نماید اما فاقد تنه اصلی موثر است و از این رو فیلمنامه نویس به سراغ ارجاعات قصه اش به سینمای دهه ۷۰ متمایل گردیده تا آن خلا را پر نماید. ماحصل آنچه روی پرده آمده در بخش های ارجاعی، جذاب است اما در نهایت نتوانسته یک کلیت و انسجام واحد را به وجود آورد. با این همه و برمبنای آنچه در ابتدای این نوشته بدان اشاره شد؛ گیجگاه فیلم مفیدی برای سینمای ایران است و آثار وجود آن بسیار بیش از نبودش است چرا که می تواند پیوندی میان مخاطبان جوانتر و آشنایی آن ها با دوران سپری شده دهه ۷۰ سینما باشد و از سویی حس نوستالژیک تماشاگران آن دهه را نیز تحریک و به سمت خود بکشاند.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی