حضور دوباره محمدرضا هنرمند پس از حدود دو دهه در سینما. یک فیلم درباره مرگ آگاهی که با انتخاب ادوار و شخصیت های تاریخی سعی در باز نمایی حضور مرگ به عنوان مفهومی همیشگی در زندگی دارد. اما چند پاره گی و عدم انتخاب لحنی مشخص برای فیلمی با این مختصات باعث می شود تا با اثری از هم گسیخته رو به رو باشیم که هرچه پیش می رود؛ نتیجه ای جز سردر گمی و ابهام برای مخاطب برجای نمی گذارد. فیلم اگرچه از نظر رعایت استاندارهای سینمایی و کارگردانی قابل قبول می نماید اما درهم ریختگی روایت و موقعیت های متعدد که از فیلمنامه برمی آید، انتظار ما را از فیلمسازی چون هنرمند برآورده نمی سازد. شاید اگر فیلم در گزینش لحن کمدی با قطعیت عمل می نمود اکنون با اثری به مراتب متمرکز و منسجم تر رو به رو بودیم که می توانست لذت تماشای تجربیات پیشین فیلمساز را دراین گونه، مجدد برایمان تداعی نماید.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی