یک فیلم اول جاسوسی _ معمایی قابل تأمل که با بهره گیری از فیلمنامه ای پر کشش از اتفاقات یک مجموعه اطلاعاتی در سال های پر تب و تاب دهه ۶۰ ، یکی از پرونده های پرابهام و راز آلود آن دوران را تشریح و توصیف می کند و خوشبختانه از طریق حفظ فاصله با کاراکترهای جناح مقابل در دام شعار نمی غلتد.

طراحی صحنه و لباس نقشی کاملاً تعیین کننده در باورپذیری هرچه بیشتر حال و هوای فیلم ایفا می کند و درسطحی بسیار بالاتر از استاندارهای سینمای ایران قرار می گیرد؛ همچنین است بازی جملگی بازیگران که عمدتاً از میان چهره های تئاتری انتخاب گردیده اند و هدایت درست، آنها را به یکی از برگ های برنده اثر تبدیل نموده است.

لباس شخصی فیلم اتمسفر و روابط است و کاملاً پیدا است که گروه سازنده با تحقیق و پژوهش مبسوط و دقیق توانسته از طریق خلق موقعیت ها، اتفاقات و سوظن های کاراکترها به زبان سینما، حرف هایی در حوزه طرح مسائل سیاسی سال های آغازین دهه ۶۰ را بازگو کند و مخاطب را تا پایان ۱۲۰ دقیقه باخود همراه سازد. موفقیتی که برای یک فیلم با سرمایه گذاری یکی از نهادهای حاکمیتی، دستاورد کمی محسوب نمی شود و حالا پس از چند تجربه از ساخته های محمد حسین مهدویان، می توان ربیعی را نیز به جمع افراد موثر در این حوزه افزود.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی