محمدحسین مهدویان در تازه ترین اثرش مسیری کاملاً متفاوت را برگزیده است. این تغییر علاوه بر لحن و درونمایه اثر، به ساختار و فرم فیلم نیز ورود کرده به طوریکه این بار با دوربینی آرام تر از فیلم های پیشین روبه رو هستیم اما در کلیت می توان همان المان ها و دل مشغولی های مهدویان را به شکلی دیگر در این فیلم نیز ردیابی کرد. برای فیلمسازی چون مهدویان که با ساخته های پیشین اش توانسته به حد قابل قبولی از ثبات در جایگاه حرفه ای یک فیلمساز در سینمای ایران دست یابد این میزان گرایش به پیمودن مسیرهای تازه و به نوعی کنار زدن پایه های تثبیت شده پیشین بسیار حائز اهمیت است به طوریکه ممکن است از خیل هواداران و حامیان فیلم های قبلی کاسته و به تبع آن افرادی از سایر طیف ها را به خود جلب نماید و این تغییر و پوست اندازی و آزمودن راه های نو همان چیزی است که سینمای ما در همه این سال ها یا از آن محروم بوده و یا کمتر از آن برخوردار بوده است.

شیشلیک هجویه ای است بر مردمانی درگیر مناسبات روزمره زندگی. یک کمدی تلخ و سیاه که آدم های در چنبره تحکم و فشار را به درستی و به اندازه به نمایش می گذارد و بلبشو و درهم ریختگی شیرازه زندگی آنها را بی آنکه خود در آن نقشی داشته باشند تعریف و ترسیم می کند.
این فیلم برای حامیان و طرفدارانی که از فیلمساز صرفاً نوعی مشخص و امتحان پس داده از یک اثر را طلب می کنند نا امید کننده خواهد بود چرا که مهدویان در ریسکی قابل تحسین این بار به کمدی روی می آورد اما در عین حال آن را با مایه های تراژیک و غم بار در هم می آمیزد و تا حدی به لحنی انتقادی از شکل گیری یک طبقه بورژوا به عنوان بازیگردان چنین هرج و مرج و فشاری نیز پهلو می زند. آدم ها در فیلمنامه ژوله ناخودآگاه شکلی کاریکاتور گونه به خود می گیرند و این نه از ضعف که در واقع به دلیل شرایط بغرنجی است که زندگی بر آنها تحمیل می کند و حسرتها و بغض های ناشی از چنین زیستگاهی پیامدهای تلخ تغییر خلق و خو و رفتاری حادی را به دنبال دارد و این نکته سنجی فیلمنامه نویس و کارگردان (با وجود برخی موقعیت های محدود که رنگ و بوی شعاری به خود گرفته) یکی از وجوه ارزشمند اثر محسوب می گردد.
شیشلیک در جنبه های ساختاری به ویژه انتخاب و هدایت گروه بازیگرانش نیز موفق عمل می کند که شاهد مثال حضور رضا عطاران در عمق بخشی به دو جنبه پارادوکسیکال کمدی و تراژدی نشأت گرفته از وضعیت نمایشی کاراکتر می باشد که بسیار جذاب و البته سمپاتیک از کار درآمده است.
شیشلیک فیلمی اگرچه کوچک اما غنی است که ممکن است ظاهری شلخته را تداعی کند اما درپس این بی نظمی، نظم و چیدمانی فکر شده نهفته است. فیلمی که جز نیازهای امروز مخاطب سینمای ما است. فیلمی که هم سرگرم می کند و هم به تفکر وامی دارد.
سینماخانه / حمید عبدالحسینی