نکته مثبت بهروز شعیبی در مقام یک فیلمساز میل به تجربه کردن است و بدون قرار قبلی نیز می کوشد در عین داشتن مسئله به تجربه گرایی نیز وفادار باشد. تجربه فضاسازی مختص چنین فیلمی است. در این فیلم از نظر اسلوب فیلمنامه نویسی با قصه ای پرو پیمان رو به رو نیستیم بلکه با اثری شخصیت محور مواجهیم که با سفر به زادگاهش به شناخت بیشتر خود و مرور گذشته اش می پردازد. بدون قرار قبلی ریتم آرامی دارد و شعیبی درصدد برمی آید تا از حیث دکوپاژ، تنوع لوکیشن و قاب بندی به تعدیل جنس افتان روایت چنین قصه ای بپردازد. بدون قرار قبلی از بازگشت به اصل و خویشتن می گوید و با انتخاب مشهد و سایر بناهای دیدنی بر علقه های ماندن تاکید می کند.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی