به گزارش سینماخانه؛ امیر شفیعی متولد ۱۳۵۵ شهر کرمان، ورودی ۷۷ دانشکده هنر و معماری در گرایش ادبیات نمایشی در مقطع کارشناسی و ورودی ۹۰ مقطع کارشناسی ارشد است. نوشتن را از دوم راهنمایی با داستان نویسی شروع کرد سپس در اواخر دبیرستان برای “جُنگ جوان کرمان” آیتم های طنز می‌نوشت و بعد با شروع دانشگاه به تهران آمد.
شفیعی درباره شروع فعالیت حرفه ای خود در تئاتر گفت: «در سال ۸۰ با چند نفر از دوستان دوران دانشگاه از جمله حمید پور آذری، هادی عامل، هدایت هاشمی ، الهام عسگری شکیب، فیروزه قاسم پور و… گروه پاپتی ها را تشکیل دادیم و در همان سال نمایشنامه “یک نوکر و دو ارباب” نوشته “کارلو گولدونی” را به همراه مجید حیدری به صورت نمایش سیاه بازی آدابتاسیون کردیم و با کارگردانی حمید پور آذری و بازی هدایت هاشمی در جشنواره تئاتر آیینی سنتی سال ۸۰ مقام اجرای برتر به همراه جایزه ویژه بازیگر و طراحی لباس و موسیقی را به دست آوردیم. سپس به عنوان نماینده ایران در جشنواره “کارتاژ” تونس شرکت کردیم. این نمایش شروعی بود برای ورود من به دنیای حرفه ای تئاتر.»
شفیعی از تاثیرات تشکیل گروه پاپتی ها بر ورود خودش به دنیای حرفه ای تئاتر گفت: «تشکیل این گروه کمک زیادی به من و بقیه اعضا کرد که وارد دنیای حرفه ای نمایش بشویم. تقریبا همه اعضای گروه هم دانشگاهی بودیم و زمان زیادی را از جمله در کلاس و پلاتو ها و فضای دانشگاه و بیرون از آن با هم می‌گذراندیم و زیست تئاتری را انجام دادیم و این باعث شد تا ما کاراکترهای همدیگر را بر روی صحنه نمایش بیشتر بشناسیم و به اصطلاح امروزی همدیگر را بلد بودیم و برای همین اتودها، نوشتن، تعامل بازیگرها و کارگردانی منسجم تر شکل گرفت و این مسئله تاثیر بسزایی داشت بر ورود ما به دنیای حرفه ای تئاتر.
همچنین پور آذری به عنوان سرپرست گروه و دستیار دکتر رفیعی کمک بسیار زیادی به ما می‌کرد. او نگاهش به دنیای حرفه ای تئاتر به واسطه تجربیاتش از ما جلوتر بود و قرار گرفتنمان در کنار او باعث شد با تمرینات و برخورد دکتر رفیعی با عالم تئاتر به واسطه گفتگوها آشنا شویم. این باعث موفقیت خیلی از دوستان این گروه مانند هدایت هاشمی، هادی عامل، جواد پور زند، سینا رازانی و… شد.»
امیر شفیعی که این روزها به تدریس بازیگری تئاتر مشغول است به هنرجویان این رشته توصیه کرد: «علاوه بر تمرینات متداول باید یک زمانی را به خودشان و تجربه زیست تئاتری بگذارنند. بیرون رفتن، قدم زدن و گپ زدن در مورد مسائل خارج از اجرا باعث می‌شود از درون شما چیزی بیرون ‌آید که انرژی‌های شما را به همدیگر نزدیک کند و این باعث ارتباط بهتر بین بازیگران می‌شود. می‌توانید همین ارتباط و نزدیکی را به روی صحنه آورده و درک بهتری از همبازی و خودتان داشته باشید. یکی از مثالهای خوب برای این زیست تئاتری فعالیتی است که “پیتر بروک” در آفریقا انجام داد. توصیه من هم این است که به گروه فقط به اندازه همان تمرین و اجرا نگاه نکنیم، سعی کنیم در یک گروه باقی بمانیم و با آن زیست تئاتری و اجتماعی و مهارتی داشته باشیم و آن را به روی صحنه انتقال بدهیم چون مطمئناً تماشاگر متوجه انرژی بین شما می‌شود و در همان لحظه انرژی شما را دریافت کرده و آن را به شما برمی‌گرداند و این باعث می‌شود تماشاگر با یک اجرای خوب مواجه شود و این سکوی پرتابی شود برای اعضای گروه.»
شفیعی علل دوری چند ساله خود را از فضای تئاتر اینگونه توضیح داد: «علی رغم اینکه به عنوان دستیار کارگردان در نمایش های “پاییز”، “چیستا” و “تیغ کهنه” اثر نادر برهانی مرند حضور داشتم بعد از فارغ التحصیلی به علت مشکلات مالی که اکثر هنرمندان درگیر آن هستند، مجبور شدم به یک شغل با حقوق ثابت روی بیاورم و جذب روابط عمومی شهرداری تهران شدم. سعی می‌کردم با کار کردن با دیگر گروه ها از فضای تئاتر دور نشوم اما تداخل زمان تمرینات با زمان کاری مسبب حضور کمرنگ تری شد. در آن سالها بیشتر خواندم و نوشتم و بعدها یک مجموعه شعر از من چاپ شد.»
امیر شفیعی درباره راهکارهایی که باعث می‌شود یک تئاتری به دلیل مشکلات مالی از فضای این عرصه دور نشود گفت: «تا زمانی که برای تئاتر کمپانی ایجاد نشود و یک صنف تعریف مالی انجام ندهد مشکلات مالی دوستان تئاتری از بین نخواهد رفت. ما در دوران کرونا این تجربه را داشتیم، دوستانی که تنها منبع درآمد آنها تئاتر بود دچار مشکلات زیادی شدند. چون یک صنف منسجم و کمپانی برای حمایت تئاتر نداریم. اولین گام تشکیل کمپانی است. وقتی شما کمپانی داشته باشید همه چیز برنامه ریزی شده و قانون مند و مشخص است. حتی اگر چند ماه اجرایی نداشته باشید و در حال تمرین باشید، کمپانی شما را حمایت می‌کند.»
وی اضافه کرد: «به دلیل نوع دیدی که قانون گذاران ما به دنیای تئاتر دارند تئاتر تنها مانده است. این تنهایی به دلیل عدم درک لازمه‌ی وجود فرهنگسازی تئاتر است. اگر قانون گذاران بدانند که تئاتر چقدر می‌تواند از کتاب و فیلم و حتی آموزش مستقیم تاثیر گذارتر باشد مطمئناً تئاتر را تنها نمی‌گذارند و حتما روی آن سرمایه گذاری می‌کنند. این فرهنگ‌سازی در جوامع دیگر ثابت شده است. همین باعث شده است که خیلی از بازیگران خوب ما از دنیای بازیگری خداحافظی کرده اند یا به عرصه سینما و تلویزیون و نمایش خانگی رفته اند و دیگر به تئاتر برنگشته اند. دوستانی هستند که بعد از سالها دوری از عرصه تئاتر و تجربه بازی در فیلم و سریال وقتی دوباره به روی صحنه تئاتر برمی گردند، کسی که سالیان پیش یک بازیگر درجه یک تئاتر با حجم صدایی عالی بود الان در یک سالن کوچک مشکل شنیده شدن صدا را دارد و این آسیب دوری از دنیای تئاتر است. کسی که این میان ضرر می‌کند جامعه و عاشقان تئاتر هستند.»
وی که به تازگی حضور فعال در عرصه تئاتر دارد در این باره گفت: «حدودا یکسال است که با مدرسه تئاتر بهار امید دوباره فعالیت حرفه ای و منسجم خودم در تئاتر را شروع کردم. سال گذشته در نمایش تملیخا به کارگردانی بابک پرهام به عنوان مشاور کارگردان حضور داشتم و به تازگی قصد دارم نمایشی را به نام “چشمهای تیله ای” از نوشته های خودم به روی صحنه ببرم.»
او درباره نمایش چشمهای تیله ای گفت: «این نمایش به صورت مونولوگ است چون خود من علاقه بسیار زیادی به نوشتن متن مونولوگ دارم ، این متن را حدود ۷ سال پیش نوشته بودم و خیلی دوست داشتم که آن را به اجرا برسانم. همچنین نمایشنامه چشم های تیله ای به زودی در “انتشارات نیو” به چاپ خواهد رسید. برای انتخاب بازیگر هم به دنبال بازیگر مطرح و چهره نبودم و یکی از فارغ التحصیلان مدرسه تئاتر بهار امید را انتخاب کردم که اولین تجربه اجرای عموم صحنه ای خود را خواهد داشت و حدود ۱۱ ماه است که در حال تمرین این اجرا هستیم.»
سینماخانه / خبرنگار: فرشید حاجیان