همواره و در هنگام خواندن نقدها این نکته برایم جالب توجه بوده که اگر خود منتقدان بخواهند فیلمی بسازند؛ ماحصل کارشان چه سطحی می یابد و آیا می توانند تمام آنچه را به عنوان نقد بر فیلم دیگری وارد ساخته اند در فیلم خود لحاظ کنند و اثری عاری از نقص بیآفرینند. خب قطعاً این چنین نیست و اساساً مدیوم نوشتار با فیلمسازی دو دنیای کاملاً جدا و متمایز است و شرایط تولید، ممیزی و بسیاری مسائل مانع از تحقق کامل اهداف و چشم اندازهای فیلمساز خواهد بود. حال هوشنگ گلمکانی با سابقه ای طولانی و کوله باری از تجربه در حوزه نقد و روزنامه نگاری پا به دنیای فیلمسازی گذاشته است و طبعاً فیلمش نیز متاثر از بسیاری آثاری است که به آنها عشق می ورزد. حرکات دوربین و لحن شاعرانه و ریتم متوازن و لخت آهو، از جمله علایق گلمکانی است که در نقدهایش هم به وجود چنین عناصری گرایش داشته و حالا در قامت فیلمساز بدان پرداخته است. آهو را نمی توان با منطق معمول دید و باور کرد؛ در واقع آن جنبه فیلمیک و رویا پرداز اینجا با اجزایی متناسب در چنین حال و هوایی پیوند می خورد و نتیجه اش فیلمی خاص و شاعرانه است. شعری که می توان روند حرکت اش را به سان دویدن یک آهو قلمداد نمود: افتان و خیزان. آهو در خلق و تعریف جهان اش موفق است و بیننده اش نیز می بایست این چارچوب را بپذیرد و از این منظر با فیلم روبه رو گردد.
سینماخانه / حمید عبدالحسینی