سومین روز از فجر ۴۲ با طعم یک اتفاق غیرمنتظره رنگ و بویی دیگر به خود گرفت و آن پخش مسابقه فوتبال ایران و ژاپن و برد جالب توجه ملی پوشان بود که هیجانی مضاعف را به سالن همایش های برج میلاد بخشید و الحق شاید بتوان گفت این فوتبال جذابیتی حتی بیشتر از برخی فیلم های جشنواره داشت و ما را تا پایان با خود همراه کرد.
در نخستین سانس روز سوم آخرین فیلم بهروز افخمی “صبح اعدام” به نمایش درآمد. فیلمی که بر مبنای گزارش روزنامه ای از لحظات پایانی زندگی طیب حاج رضایی و اسماعیل رضایی نوشته و ساخته شده است. فیلم در میان دو گونه مستند و داستانی در نوسان است. انبوهی از نریشن دارد که کاراکرد چندان خاصی ایجاد نمی کنند و از این گذشته به نظر می رسد که به دلیل عدم متریال و خمیر مایه لازم جهت تبدیل شدن به یک فیلم بلند، کارگردان از تعدادی ترانه استفاده نموده است که با فضای فیلم همخوانی ندارد. دیالوگ ها در برخی جاها می کوشد تا شخصیت های اصلی را بیش از موقعیتشان در لحظات روایت پرداخت کنند که به دلیل عدم همخوانی موثر نیستند. طراحی صحنه و لباس یکی از معدود نقاط قوت اثر محسوب می شود.
در سانس دوم حسین نمازی با ساخته تازه اش “شه سوار” به سالن رسانه ها می آید. فیلمی که به نوعی ادامه ی شادروان است. در لوکیشنی نزدیک به همان فضا و آدم هایی با همان جنس. اینجا نیز با فیلمی پر پرسوناژ رو به رو هستیم و شوخی هایی که در اندازه کمدی کلامی پرداخت شده اند. فیلم می کوشد قصه تعریف کند و این تلاش قابل ستایش است هر چند که در برخی جاها دچار لکنت و افت و خیز است. بازی بازیگران در کاراکترهایی دور از شخصیت های متعارف در برخی به تیپ سازی نزدیک می شود. عزت الله رمضانی فر پس از مدت ها حضوری دلپذیر ولی هر چند کوتاه دارد.
سانس دیگر شاهد یک فیلم استراتژیک است ؛ قلب رقه اولین ساخته خیرالله تقیانی پور که به موضوع داعش می پردازدو فیلمی حادثه محور محسوب می شود . کارگردان در پرداخت صحنه های پر برخورد نمره قبولی می گیرد و پروداکشن را به مدد بودجه و امکانات به خوبی در خدمت حرف و پیام فیلم قرارداده است . شخصیت پردازی و داستان می توانست با ظرافتهای بیشتری پرداخت گردد ؛ علی الخصوص در بخشهای مربوط به نیروهای قطب شر .
سانس پایانی روز سوم اما با فیلمی به کل متفاوت رو به رو می شویم که لذت تماشای آن حسن ختام بسیار خوبی برای یک روز پرفشار و پراسترس است. سروش صحت به سیاق سبک و جهان بینی اش ما را به دنیای “صبحانه با زرافه ها” می برد. یک کمدی فانتزی درست با فیلمنامه ای دقیق و شخصیت پردازی جالب که موفق می شود تماشاگر را در طول صد دقیقه با آدم ها و حال و هوایشان همراه سازد. پایان بندی فیلم بسیار فکر شده و متناسب با چنین حال و هوایی است و از سویی یک نگرش امید بخش را نیز با ظرافت به نمایش می گذارد. صبحانه با زرافه ها یک تیم بازیگری بسیار هماهنگ و درست انتخاب شده نیز دارد که همه اینها صحت را در جایگاه یک فیلمساز نو اندیش تثبیت می کند.
ساعت ۱ بامداد است که با پایان نشست فیلم سروش صحت پرونده روز سوم جشنواره ۴۲ بسته می شود ولی چراغ های جشنواره همچنان روشن و روزهای پیش رو در انتظارند.
سینماخانه / حمید عبدالحسینی