روز پایانی نمایش فیلم ها در خانه جشنواره چهل دوم فیلم فجر در سانس اول به فیلم “احمد” ساخته امیر عباس ربیعی اختصاص داشت. فیلمی بیوگرافیک درباره شخصیت شهید احمد کاظمی و حضورش در زلزله بم. زمان فیلم اندکی طولانی است و می تواند با یک تدوین مجدد ریتم پویاتری بیابد اما در همین نسخه نیز قابلیت ها زیادی دارد و همدلی مخاطب را بر می انگیزد. انتخاب و بازی تینو صالحی در نقش احمد غافلگیر کننده است. کارگردان با تمرکز بر فرودگاه، عمده محل روایت اش را در این مکان قرار داده که با توجه به حجم فاجعه زلزله انتخاب هوشمندانه ای است و بر محدود سازی پروداکشن موثر بوده است. چهره پردازی از نقاط قابل اعتنای فیلم است که هم در شخصیت اصلی و هم در کاراکترهای فرعی کاملاً نمود دارد.
“پرویزخان” ساخته نخست علی ثقفی فیلم سانس دوم خانه جشنواره است. یک فیلم ورزشی و بسیار گرم و گیرا درباره پرویز دهداری. بازی سعید پورصمیمی در نقش پرویز بسیار متناسب و درخدمت فیلم و کاراکتر است و بار دیگر بر توانایی های او صحه می گذارد. کارگردان در طراحی و اجرای صحنه های فوتبال موفق است و بازسازی های اثر بخشی را ارائه می نماید که جذاب است. نکته جالب توجه ترکیب متوازن خصایص شخصی و خانوادگی دهداری با سبک و منش او در کار مربیگری است.
درسانس پایانی خانه جشنواره  ساخته آخر، “روایت عاشقی”  به کارگردانی داریوش یاری به روی پرده رفت.
فیلمی که با محوریت واقعه عاشورا و مصائب کاروان اسرا ساخته شده است. فیلم یاری بیشتر بر پایه دیالوگ استوار است و چندان بصری نیست. نبود خط روایی و داستانی مشخص که بیننده را با خود همراه سازد و عدم دراماتیزه کردن واقعه تاریخی از کمبودهای فیلم است.
با گذشت ۹ روز سرانجام جشنواره چهل و دوم به ایستگاه پایانی خود رسید. جشنواره ای که برای تحلیل و ارزیابی دقیق تر می بایست تا اعلام نتایج و برگزاری اختتامیه منتظر ماند؛ اما آنچه مسلم است حضور پررنگ ارگان های مختلف در تولید آثار است که علاوه بر اینکه می توان این رویکرد را به فال نیک گرفت اما از سویی نباید آفت های آن را نیز نادیده گرفت و از نظارت چشم پوشی کرد.
سینماخانه / حمید عبدالحسینی