یزدانیان در دومین تجربه سینمایی اش بیش و کم درصدد است تا فیلمی درحال و هوای “در دنیای تو ساعت چند است” بسازد اما ادامه مسیر قبلی به دستاورد قابل اعتنایی منجر نمی گردد. فیلم شروع قابل قبولی دارد و موفق می شود در دقایق ابتدایی با بهره گیری از عنصر خیال و به مدد تصاویر شاعرانه مخاطبین را با خود همراه سازد اما پس آز آن و درست در جایی که جنبه های رئال و تنه اصلی فیلم شکل می گیرد؛ هرچه پیش می رویم قدرت و قوام اولیه نیز کاهش می یابد و ارتباط ببینده را با ادامه اثر کمرنگ می کند. در این میان به استثنای بعضی لحظات با جریان چشمگیر و مداومی از درام پردازی رو به رو نمی شویم و ارتباط میان آدم ها و موقعیت ها درپاره ای موارد با خلل های جدی مواجه می گردد که برای بیننده نیز جذابیت های لازم را نمی یابد. اگرچه فیلمساز در انتهای فیلم بار دیگر به شیوه شروع رجوع می کند اما این رجعت جز تشتت و عدم انسجام به موفقیت دیگری منجر نمی شود و بیش از تصاویر و قاب های زیبا عناصر دیگری درذهن تماشاگر باقی نمی گذارد.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی