دومین ساخته حمیدرضا قربانی سوژه ای اجتماعی را دستمایه قرار می دهد. او از موضوع یک پیوند پزشکی برای رسیدن به پیوند ناگزیر ارتباط بهره می گیرد و با قراردادن کاراکترها در فضایی ناهمگون قدرت انتخاب و تصمیم گیری شان را در بزنگاه های متفاوت زندگی به چالش می کشد. دراین فیلم، فیلمنامه به عنوان یکی از برگ های برنده اثر قلمداد می شود که توفیق می یابد با شخصیت پردازی مناسب و چینش متناسب سیر وقایع، مخاطب را به شکلی موثر با احوالات آدم ها درگیر کند و زمینه های لازم برای کنش ها و واکنش های آدم هایش را در چارچوب قصه تشریح و توصیف نماید هرچند که این روند در پایان بندی متوقف می شود و فیلم با توسل به پایانی باز در به فرجام رساندن آنچه آغاز نموده به دستاورد قابل اعتنایی نمی رسد.
قربانی در حوزه ساختاری سادگی را به عنوان فرم اثر بر می گزیند و با پرهیز از هرنوع حرکت خودنمایانه چه درانتخاب زوایا و چه حرکت دوربین اش صرفاً به عنوان یک ناظر به شرح روند ماجراها می پردازد تا مخاطب خود به قضاوت بنشیند.
بازی ها و انتخاب بازیگران فیلم از امتیازهای اثر به شمار می رود؛ به ویژه پری ناز ایزدیار که در دومین حضور موفقش در جشنواره ۳۸ این بار نیز به سطح مناسبی از برانگیختن همدلی مخاطب در نقشی با موقعیت متناقض دست می یابد .
در مغز استخوان به دست آوردن، قیمتی، هم پای از دست دادن می یابد؛ حفظ عنصری از یک زندگی به بهانه کنار گذاشتن عنصری دیگر از آن.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی