فیلم کوششی است جهت طرح یک معضل روز سیاسی _ اجتماعی جامعه امروز ایران در بحران خدشه دار شدن اعتماد عمومی میان مردم و صاحب منصبان با بیانی که در برخی قسمت ها رنگ و بوی ژورنالیستی به خود می گیرد و از طریق ساختاری پالوده و ریتم و تمپویی کنترل شده می کوشد تا ضمن بیان برخی تخلفات و قانون گریزی های مالی طبقه ای خاص از حیث برخورداری از قدرت درعین حال توجیهاتی نیز برای مبری ساختن افرادی که به نوعی قربانی این بلند پروازی ها گردیده اند قراردهد. عماد در این فیلم در آزمون دشوار انتخاب میان حفظ حیثیت خود و اعتماد عمومی مردم از یک سو و تهاجم و سو قصد کانون های آلوده به فساد از سوی دیگر قرار می گیرد و در نهایت رستگاری را برمی گزیند.
فیلمنامه از حیث پرداختن به صبغه ی کاراکترها و شکل گیری چنین روابطی که بخشی از آن بر پایه ارتباطات خانوادگی بنا نهاده شده چندان روشن و صریح عمل نمی کند و ابهاماتی را برجای می گذارد که شاید نشان دهنده پاره ای محدودیت ها در نزدیک شدن به چنین سوژه هایی است.
داریوش ارجمند پس از سال ها این بار با نقشی با ویژگی های خاص شخصیتی و اجتماعی بازگشتی قابل اعتنا به سینما دارد و تا حدودی خاطره حضور موثرش در فیلم های سالیان دور را تداعی می کند.
روز بلوا فیلمی است که با دست مایه قراردادن وقایع روز به گامی قابل تامل در واکنش سینمای ایران به اتفاقات پیرامون از منظر یک درام با محوریت روابط و شخصیت ها می پردازد و می تواند مفری باشد تا سینمای ما را از موضع انفعال در پرداخت به چنین وقایعی تا حدی خارج سازد هر چند که برای شروع با کاستی هایی همراه است.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی