- یکشنبه 19 بهمن 1399 - 12:30
- کد خبر : 61371
- سینمای ایران » یادداشت ها
در مقابل نقد تند و تیز که بیشتر از نقد، توهین می باشد سکوت می کند و سرش را پایین می اندازد. مضمون انتقاد «عدم موفقیت در عرصه فوتبال و بازیگری جمشیدی و تلاش برای دیده شدن به هر قیمتی» می باشد. منتقد بلند می شود و با ادبیاتی تحقیرآمیز از فوتبال و بازیگری اش […]
در مقابل نقد تند و تیز که بیشتر از نقد، توهین می باشد سکوت می کند و سرش را پایین می اندازد. مضمون انتقاد «عدم موفقیت در عرصه فوتبال و بازیگری جمشیدی و تلاش برای دیده شدن به هر قیمتی» می باشد.
منتقد بلند می شود و با ادبیاتی تحقیرآمیز از فوتبال و بازیگری اش انتقاد می کند و اینبار جمشیدی با لحنی به دور از عصبانیت بلکه غمگین که حاکی از داغدار بودن رفقایش علی انصاریان و مهرداد میناوند است، توضیح می دهد که زندگی آنقدر برایش اهمیت ندارد که برای دیده شدن تلاش کند.
لحن پژمان با متانت است، با عصبانیت و کینه حرف نمی زند و پاسخ توهین را با اهانت نمی دهد، حرمت خبرنگار و نشست خبری را حفظ می کند و شاید به خوبی می داند که عزت و ذلت دست خداوند است و حتی انتقاد تحقیرآمیز هم می تواند باعث عزت بیشتر وی شود.
چه بسا هنرمندانی بوده اند که چه در مقام کارگردان یا دیگر عوامل فیلمهای سینمایی در برابر کوچکترین انتقاد پاسخ شدیدالحنی به خبرنگار داده و ضمن تندی و اهانت، باعث تغییر فضای نشست خبری شده اند.
پژمان جمشیدی علاوه بر فوتبال و سینما در اخلاق و ادب هم موفق بوده است. ادب هنرمند به ز شهرت اوست و پژمان که امروز در اوج شهرت قرار دارد در اوج شخصیت رفتار می کند.
سینماخانه/ حامد بهجتی
نظرات