یک ملودرام خانوادگی با قصه ای که از نظر تم و مضمون تازه نیست و در پرداخت هم نکته متفاوتی را اضافه نمی کند. بی مادر می کوشد تا حدی از استاندارد را برای اجزای ساختاری اش حفظ کند و تا قسمتی در این زمینه به توفیقاتی دست می یابد اما اینجا نیز پاشنه آشیل فیلمنامه است. فیلم در پردازش کاراکترها، بیان گذشته، سیر تغییر و تحول و انگیزه آنها ناقص عمل می کند و عملاً از حد یک فیلم متوسط فراتر نمی رود. حضور پژمان جمشیدی از حیث بازی و گریم متفاوت است اما این تفاوت ها زیر سایه بی منطقی و ورود و خروج های گاه و بی گاه قرار می گیرد و حیف می شود. فیلم، در جا انداختن یکی از عطف های خود یعنی ایجاد حس علاقه میان امیرعلی و مهروز هم موثر عمل نمی کند و طبیعتاً پایان بندی را کم رمق می سازد. در واقع فیلم جایی تمام می شود که می توانست آغاز اصلی قصه فیلم باشد.
سینماخانه / حمید عبدالحسینی