- سه شنبه 27 اردیبهشت 1401 - 11:49
- کد خبر : 97177
- تئاتر
به گزارش سینماخانه؛ به بهانه روی صحنه رفتن نمایش «خرگوش» گفتگوی اختصاصی داشته ایم با میترا زاهدی کارگردان این نمایش: سلام و عرض ادب و خسته نباشید دارم خدمت شما، نمایشی که در حال اجرا دارید یک متن آلمانی با ترجمه خودتون هست، در ابتدا بفرمایید که چرا این متن رو انتخاب کردید؟ نمایشنامه خرگوش نوشته یکی […]
به گزارش سینماخانه؛ به بهانه روی صحنه رفتن نمایش «خرگوش» گفتگوی اختصاصی داشته ایم با میترا زاهدی کارگردان این نمایش:
سلام و عرض ادب و خسته نباشید دارم خدمت شما، نمایشی که در حال اجرا دارید یک متن آلمانی با ترجمه خودتون هست، در ابتدا بفرمایید که چرا این متن رو انتخاب کردید؟
نمایشنامه خرگوش نوشته یکی از نویسندگان معاصر فرانسه است و در سال ۱۹۸۶ برای اولین بار در پاریس اجرا شد. سال ۲۰۱۹ خانم کولین سررو با همکاری آقای بنو برسون کارگردان آلمانی این متن را بازنویسی کردند. همین متن را در آلمان به زبان آلمانی و بازیگران آلمانی کارکردم و بعد از بازگشت، تصمیم گرفتم آن را به زبان فارسی و در ایران هم به صحنه ببرم. برای این کار برادرم محمد زاهدی نسخه فرانسه و خود من نسخه آلمانی اثر رو ترجمه کردیم و بعد از مقایسه دو نسخه، نمایشنامه را برای صحنه تنظیم کردم. دلیل انتخاب متن هم این بود که در سال ۱۹۹۲ در شیلر تئاتر برلین، برای اولین بار این نمایشنامه را به زبان آلمانی دیدم و از همون موقع شیفته این اثر شدم. در این سال ها این اثر را از کارگردان های دیگری هم دیدم و همواره موفق بوده؛ چه از کارگردان آماتور، چه حرفهای. دلیلش هم از نظر من طنز خاص و سیاه سبک فرانسوی است که بسیار جذاب . این نمایشنامه در مرز بین نمایشنامه مردمی و نمایشنامه روشنفکری و آوانگارده که علاوه بر کمدی جاری لحظات گروتسک و آبسورد در خودش داره. موضوعش همبستگی یک خانواده تنگدست است که با مشکلات فراوانی دست و پنجه نرم میکنه ولی تا به آخر با هم می مانند. این به نظرم خیلی زیبا است. من شش ماه هست که به ایران آمدم و به مرور زمان با همکاران ارجمندم، گروه تئاتر بازگشت رو ایجاد کردیم که چهار ماه و نیمه با نمایشنامه خرگوش تمرین کرده.
از این تجربه در کنار یک گروه ۳۰ نفره بسیار خرسند هستم. همه در تیممون با جان و دل و در عین حال حرفهای تمرین کردن. و خدا رو شکر که در ایران هم مانند آلمان و فرانسه مورد استقبال قرار گرفت.
در این گفتگو به فعالیت هاتون در کشور آلمان اشاره کردید. اگر بخواهید قیاسی داشته باشید بین تئاتر ایران و آلمان به عنوان کارگردانی که در هر دو کشور فعال بوده شرایط رو چطور ارزیابی می کنید؟
پاسخ به این سوال قدری برام مشکله چون تقریبا شش ماه هست که بعد از ۳۶ سال به ایران آمدم و در این مدت کلاً ۵ کار تئاتر بیشتر ندیدم. بنابراین قضاوت کمی برایم مشکل است. اما اگر بخواهم مثلاً بازیگری را مقایسه کنم؛ بازیگران آلمانی اکثراً ذهنی و تحلیلگر هستن و هنگام کار کردن باید تمام تلاشم را صرف بیرون آوردن حس در بدنشون بکنم تا توازنی بین ذهنیت و حس ایجاد کنم. اما بازیگران ایرانی تا جائی که باهاشون آشنا شدم به شدت احساسی کار میکنن و هر فکتی که دریافت می کنند؛ به سرعت عکس العمل احساسی آن را نشان می دهند و باید بیشتر با آن ها تحلیل نقش را کار کنم. اما از لحاظ سیستم تئاتر خیلی متفاوت است. در آلمان تئاترهای دولتی و نیمه دولتی دارند و معمولاً با یک تیم تئاتر مواجه هستید که میشود چند بازیگر هم به آن ها اضافه کرد. عوامل همه روشن و مشخص هستند یعنی لزوم به انتخاب یا آوردن مسئول روابط عمومی نیست. ولی خوب در اینجا نه تنها سالن خصوصی را اجاره میکنی بلکه باید همه چیز و همه کس رو هم خودت بیاری و این خیلی مشکل ایجاد می کند. البته در آلمان هم تئاتر خصوصی هست ولی به لحاظ اقتصادی مقرون به صرفه است و معمولاً ۷۰ درصد هزینه فروش در اختیار تیم اجرایی است. ولی در ایران هزینه بالای نگهداری سالن خصوصی موجب شده که یک سالن به چند گروه نمایشی در هرشب اجرا داده بشود و این کار را برای گروه ها بسیار مشکل میکند. چون در عرض یک ربع باید صحنه چیده یا جمع بشود. عوامل و بازیگران همه با استرس تا قبل از اجرا مشغول کار هستند و زمانی برای اینکه بازیگر کمی در فضای صحنه تمرکز کند عملاً وجود نداره.
با سپاس از شما بابت وقتی که در اختیار ما گذاشتید، برای شما ضمن آرزوی سلامتی، تداوم و درخشش روزافزون در عرصه هنر را خواستاریم. سخن پایانی اگر هست بفرمایید.
من هم از شما و پایگاه خبری سینماخانه بابت این مصاحبه و حمایت از تئاتر سپاسگزارم.
سینماخانه
گفتگو : حمید عبدالحسینی
برگردان : آرام نیک بین
عکاس : عرفان بیاتیان
هماهنگی: فراز شیخ حسنی
نظرات