یک فیلم سخت  با پروداکشن سنگین و صحنه هایی توامان از خشونت و مهر که فیلمساز را در ایجاد توازن میان دو فضا درموقعیتی دشوار قرار می دهد و عاج به خوبی ازپس آن برامده است. سرهنگ ثریا به سبب مضمون نیز فیلم پرمخاطره ای بوده است چرا که می بایست در عین نمایش آلام و رنج های مادران و خانواده های چشم انتظار، منعکس کننده ماهیت منحوس سازمان مجاهدین (منافقین) نیز باشد آن هم بدون اینکه بخواهد وارد اردوگاه اشرف گردد. وقتی به همه این دوگانه ها می نگریم بیش تر و بیش تر با مختصات این سوژه خاص و سختی های آن آشنا می شویم. لیلی عاج نمایشنامه نویس و کارگردان تئاتر است اما نخستین فیلم اش (با اینکه قبل تر نمایشنامه ای از خودش بوده) خوشبختانه تئاتری نیست؛ دیالوگها روان و موثرند، کاراکترها با وجود تعدد اما پرداخت مناسبی دارند، ریتم، لحن، ساختار و فضا کاملاً درخدمت قصه است و دکوپاژ و قاب هایی می بینیم که برای پرده سینما می باشد. ژاله صامتی بی شک ستاره فیلم است. یک انتخاب درست و یک بازی درخشان که بایست در مطلبی جداگانه به استاندارهایش پرداخت اما در بیان ارزش هایش همین بس که بدون او فیلم غیرقابل تصور است.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی

در همین زمینه بخوانید:

(۱۴) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «عطرآلود»

(۱۳) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «سرهنگ ثریا»

(۱۲) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «سرهنگ ثریا»