محمود غفاری فیلم‌اولی سراغ موضوع حساسی رفته و دوربینش را می‌کارد در موسسه همسریابی و مراجعه‌کننده‌‌ها را می‌نشاند جلوی دوربین تا از دغدغههاشان بگویند، اما خودش، فیلمش و آدم‌های قصه‌اش را به هیچ وجه جدی نمی‌گیرد و روایت دغدغه‌های آدم‌های مختلف جامعه با خنده‌های آدم‌های حاضر توی سالن همراه می‌شود. خنده‌هایی که سریع قطع می‌شوند و جای‌شان را به حسرتی می‌دهند که پشت تصویر پنهان شده است…

فرم درستی که غفاری برای روایت داستانش در نظر گرفته همراه با تصویربرداری آگاهانه، کنار بازی‌های درجه‌یک زهرا داوودنژاد گزیده‌کار و مهرداد صدیقیان «شماره ۱۷ سهیلا» را به بهترین فیلم جشنواره تا این لحظه بدل می‌کند.

دوربین همراه با زنی چهل‌ساله حرکت می‌کند و دنیای پیرامونش را روایت می‌کند و در این میان معضلات جنسی آدم‌های جامعه و مخصوصا زنان را بازگو می‌کند و در انتها زن را در غمی بزرگ فرو می‌برد. فضای فیلم و فرم آن شما را یاد فیلم‌های ریچارد لینکلیتر، کارگردان مستقل سینمای آمریکا می‌اندازد و سکانس پایانی فیلم و بازگشت زن سوی پسر جوانی که تلاش کرده بود دلش را به دست بیاورد اما نتوانسته بود زن را راضی کند، با تصویربرداری دوربین روی دست، روایتگر اضطراب زنی هراسان است که در‌به‌در در لوکیشینی آشنا که پیش از با آن مواجه شده بودیم، می‌دود و صدای خس‌خس نفس هایش آخرین چیزی‌ست که در ذهن تماشاگر باقی می‌گذارد…

«شماره ۱۷ سهیلا»‌ پایان‌بندی خوبی ندارد و مخاطب را یک‌باره رها می‌کند اما فیلمساز فیلم‌اولی در طول روایت قصه‌اش آن‌قدر خوب عمل می‌کند که مخاطب با وجود این اتفاق راضی سالن را ترک می‌کند و از تماشای این فیلم به عنوان تجربه‌ای لذت‌بخش یاد می‌کند.

منبع : آنا