بهزادی باردیگر مسیری نزدیک به ساخته های قبلیش را می رود. به عنوان نمونه در این فیلم هم علایق خود به فیلمنامه خرده پیرنگ و نیز استفاده از نماهای بلند و پلان _ سکانس را به صورت یک موتیف و نقطه مشترک آثارش به کار می گیرد و با تلفیق مجموعه ای از بازیگران مطرح و نیز چهره های تازه سعی می کند تا پلی از سینمای روشنفکری و هنری به سینمایی عام ایجاد کند.
رویکرد بهزادی اینجا هم به مثابه تمام آثارش کاملا اجتماعی است و می کوشد با در هم آمیختن موضوعات و کاراکترهایی از جایگاه های اجتماعی متفاوت در بستر وقایع و مسائل روزمره زندگی هاشان به نقدی در باب قدرت فردی و اجتماعی ناشی از گزاره های جامعه شناسانه نائل آید که تا حدودی موفق است.
استفاده از پلان هایی از زاویه سرازیر و بالا که میدانگاهی را در موقعیت های متفاوت مسیر روایت فیلم به نمایش می گذارد و تغییرات پیرامون که همامیزی جالب توجهی را با اتفاقات ایجاد نموده، یکی از نکات قابل تامل اثر از جنبه ساختاری است.
یکدستی بازی ها میان بازیگران نامدار و چهره های تازه از جمله محاسن این فیلم است که همگی در نوعی عدم بازی و زندگی در کاراکترها به توفیق لازم دست یافته اند.
من می ترسم فیلمی است از سینمای مستقل ایران و فیلمسازی که چارچوب های همیشگی را درهم می شکند و درصدد است تا پیشنهادهایی تازه را در ساخت آثاری تفکر برانگیز ارائه نماید. هرچند که ممکن است با دست یابی به موفقیت کامل فاصله داشته باشد.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی