برای کارگردانی که صحنه زنی را در کارنامه کاری اش دارد؛ «روایت ناتمام سیما» یک گام به عقب است. فیلمنامه مدام بر یک محور دور می زند و قصه و یا به عبارت بهتر ایده را فقط در طول اضافه می کند و نتیجه اش جز یک فیلم فربه، سنگین و ملال آور چیز دیگری نیست.
شخصیت ها پرداخت درستی ندارند و در سطح باقی می مانند و قطعاً این روند بر کار بازیگران و عدم باورپذیری آنها نیز تاثیر می گذارد.
تا دقیقه ۶۰ هنوز نمی دانیم سیما کیست و موضوع از چه قرار است و از طرفی با آنچه از هیبت مهران احمدی و جنس بازی اش می بینیم یا درگذشته دیده ایم؛ همه چیز مشخص و رو است و باقی صحنه ها و سکانس ها و حتی آدم ها مثل مادر (مریم سعادت) برای توضیح و تفسیر و یا دادن اطلاعات به تماشاگر ایجاد گردیده اند.
پایان بندی فیلم نیز شعارگونه و بی اساس است و ناتمام بودن کلیت فیلم را برجسته می کند.
سینماخانه / حمید عبدالحسینی

در همین زمینه بخوانید: 

(۲۵) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «هفت بهار نارنج»

(۲۴) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «هفت بهار نارنج»

(۲۳) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «هوک»

(۲۲) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «کت چرمی»

(۲۱) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «کت چرمی»

(۲۰) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «بعد از رفتن»

(۱۹) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «کت چرمی»

(۱۸) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «هوک»

(۱۷) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «چرا گریه نمی کنی؟»

(۱۶) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «پرونده باز است»

(۱۵) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «سرهنگ ثریا»

(۱۴) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «عطرآلود»

(۱۳) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «سرهنگ ثریا»

(۱۲) یادداشت های کوتاه از جشنواره فجر ۴۱؛ «سرهنگ ثریا»