- جمعه 21 بهمن 1401 - 12:10
- کد خبر : 116443
- سینمای ایران
فیلم اصرار عجیبی به مطول نمودن هر صحنه و موقعیت دارد. از مقدمه طولانی اش که حدود ۶۰ دقیقه به درازا می کشد تا با نقطه عطف رو به رو شویم که بگذریم؛ در حدود ۵۰ دقیقه دوم نیز جز نمایش گام به گام مراسم عروسی و قرار دادن شخصیت در حال و هوای جشن […]
فیلم اصرار عجیبی به مطول نمودن هر صحنه و موقعیت دارد. از مقدمه طولانی اش که حدود ۶۰ دقیقه به درازا می کشد تا با نقطه عطف رو به رو شویم که بگذریم؛ در حدود ۵۰ دقیقه دوم نیز جز نمایش گام به گام مراسم عروسی و قرار دادن شخصیت در حال و هوای جشن که با حس درونی خود او کاملاً در تضاد و تناقض است؛ نکته دیگری ندارد. تنها چیزی که مخاطب دنبال می کند این است که بالاخره پایان این موقعیت چه خواهد شد و فیلمساز چه فرجامی را برای شخصیت رقم خواهد زد اما پایان بندی نیز به شکل عجیبی فاقد نگاه مشخصی است و نتیجه ای جز ابهام به همراه ندارد. به نظر می رسد کارگردان که یکی از فیلمنامه نویسان نیز بوده بیش از حد مسحور ایده و موقعیت است و همین مانع از بسط و گسترش درست آن در طول فیلم شده و صرفاً موقعیت را در عرض پیش می برد که در نهایت فیلمی ملال آور و ناموفق را شکل می دهد. عنوان فیلم و ارتباطش با مضمون آن،خود در حد یک معما باقی می ماند.
سینماخانه / حمید عبدالحسینی
در همین زمینه بخوانید:
نظرات