- شنبه 22 بهمن 1401 - 19:53
- کد خبر : 116561
- سینمای ایران
فیلم می خواهد بیانگر یک دغدغه و به نوعی حس نوع دوستی، مهر، عاطفه و امید باشد اما به سبب افراط و تفریط در پرداخت و مسیری که برای این منظور در نظر گرفته بیشتر شبیه یک فیلم سیاه و ناامیدانه گردیده است. شخصیت پردازی ها ریشه ای و عمیق نیستند در نتیجه بازیگران نیز […]
فیلم می خواهد بیانگر یک دغدغه و به نوعی حس نوع دوستی، مهر، عاطفه و امید باشد اما به سبب افراط و تفریط در پرداخت و مسیری که برای این منظور در نظر گرفته بیشتر شبیه یک فیلم سیاه و ناامیدانه گردیده است.
شخصیت پردازی ها ریشه ای و عمیق نیستند در نتیجه بازیگران نیز در ارائه نقش ها بیشتر به سمت تیپ پیش رفته اند تا کاراکتر و همین از تاثیر گذاری و زنده بودن آدم ها ممانعت می کند.
خط و ربط آقازاده بودن کاراکتر اصلی مرد با قصه و موقعیت نامشخص است و به سبب معذوریات با ابهام های زیادی برای مخاطب همراه است.
دوربین در بسیاری پلان ها دارای لرزش های زیادی است که هدف چنین رویکردی برای فیلم ناپیدا است و جز سردرگمی و پرت شدن حواس مخاطب دستاوردی ندارد.
پایان بندی فیلم بیشتر رویاگونه و شعاری از کار درآمده تا اینکه امید واقعی را در ذهن مخاطب برجسته سازد.
«آنها مرا دوست داشتند» بیشتر مناسب یک فیلم با مدیوم تلویزیون است تا سینما.
سینماخانه / حمید عبدالحسینی
در همین زمینه بخوانید:
نظرات